Po co wam sztylpy, mundur zielony
i czapka wciąż spadająca,
kiedy wy, chłopcy spod tej czapki
już nie ujrzycie słońca?

Po co słoneczko miło przygrzewa
jołki zielone dokoła,
skoro brak tchu, serce omdlewa
i tylko śmierć własna nas woła?

Krzyk, pod lufami – to nic nowego
bywało się w ogniu bitewnym,
ale nie drutem skrępowanego
prowadził cel nadrzędny.

Ordery po co? Zerwą wam wszystkie
bo nie szanują odwagi.
Kozielskie katy, oficyjery
nie mają dla was powagi.

Mówią – guziki po was zostaną,
zostawić chciałbym coś więcej;
Haneczkę chciałbym swoją co rano
całować, syna brałbym na ręce.

Lecz zaganiają do jakiejś turmy
żołdak już czeka za drzwiami
bije, przeklina, że pies, że durny,
w końcu i strzela… Bóg z wami…