Scenografia i reżyseria:
TOMASZ ANTONI ŻAK
Muzyka i pieśni:
ADAM STRUG
Aktorzy:
AGNIESZKA RODZIK (Julia Chomin)
JÓZEF HAMKAŁO (Przeor)
ANDRZEJ KRÓL (Emanuel Blatt)
MACIEJ MAŁYSA (Walter Born)
KAROL PIOTR ZAPAŁA (Człowiek z Podziemia)
oraz
Grzegorz Górecki i Wojciech Sarad

fotografia – ALEKSANDRA ŻAK
technika – MARCIN MARĆ


Ten spektakl Teatru Nie Teraz to w dużej mierze efekt gniewu. A ten gniew jest skutkiem terroru poprawności politycznej, która rujnuje prawdę historyczną i – dosłownie – pluje naszej Ojczyźnie w twarz.

Uświadomienie sobie konsekwencji coraz częstszego upubliczniania haniebnych przesłań na temat „polskich obozów koncentracyjnych”, czy „wyssanego z mlekiem matki polskiego antysemityzmu”, podobno szczególnie uwarunkowanego chrześcijaństwem - wszystko to bardzo skutecznie doprowadziło do powstania tego przedstawienia, dla którego kongenialnym tworzywem stał się dramat Romana Brandstaettera o wyjątkowo w tym kontekście adekwatnym tytule: „Dzień gniewu”.

„Dzień gniewu” to spektakl wyjątkowy także ze względu na autora dramatu, urodzonego w Tarnowie Żyda, polskiego patrioty i katolika, znawcy Biblii, pisarza oraz człowieka teatru.

W rankingu miesięcznika „Teatr” - Najlepszy, najlepsza, najlepsi w sezonie 2012-2013, TNT nominowano w kategorii „Najlepszy teatr”.

Założony 30 lat temu alternatywny teatr Tomasza A. Żaka z Tarnowa konsekwentnie realizuje swoją szlachetną misję, podejmując i odkrywając w kolejnych premierach tematy ważne, przemilczane z powodów politycznej poprawności.

Tak jest w najnowszym spektaklu „Dzień gniewu” Romana Brandstaettera w reż. Tomasza A. Żaka.

Fragmenty recenzji:

(…) I scena pośrodku krzyża. Scena przemiany, katharsis. Naprzeciw siebie twarzą w twarz Blatt i Born, z boku przyglądający się Przeor. W tle chór, pełniący bardzo istotną rolę oprawy liturgicznej.

Przeor w roli duchowego przewodnika (przez przykład swoich heroicznych cnót) i Żyda Blatta i nazisty Borna ma niesłychanie trudne aktorsko zadanie. Potwierdza to stwierdzenie Jacques’a Maritain’a, że „chrystianizm nie ułatwia sztuki”. Również, a może zwłaszcza reżyserskiej.

Uznanie dla Reżysera, bowiem jest to misterium i nie jest; jest to spektakl, a jednak misterium. (…)

W tej sztuce, jak zauważyłem, nie ma przypadków, a gdy się jakiś pojawia, zmienia się w swe przeznaczenie. Odnajduje się w syntezie, jak teza i antyteza, jak w tym dziwnym dramacie – oksymoronie…

Oto synagogalne misterium, zagrane w małym prowincjonalnym mieście, stało się nieproporcjonalnie wielkim i niezwykłym wydarzeniem kulturalnym i artystycznym.

Jan Maniak, Synagogalne misterium Teatru Nie Teraz; Miasto i Ludzie – Tygodnik, Nr 34, 27 września 2013