We Wrocławiu - 11 listopada zaśpiewaliśmy razem dla „Niepodległej”
Walka o niepodległość Polski, trwająca 123. lata, naznaczona była ofiarą krwi przelaną w wojnach napoleońskich, licznych zrywach niepodległościowych, w powstaniu listopadowym i styczniowym, oraz na polach bitewnych pierwszej wojny światowej.
Marzenia o wolności spełniły się wraz z klęską wszystkich trzech zaborców: Monarchii Austro-Węgierskiej, Cesarstwa Rosyjskiego i Cesarstwa Niemieckiego, gdy 11 listopada 1918 roku zawarto rozejm w Compiègne z Ententą kończący pierwszą wojnę światową, w wyniku którego Polska odzyskała niepodległość.
10 listopada 1918 roku powrócił do Warszawy, zwolniony z więzienia w Magdeburgu, Józef Piłsudski. Dekretem z 11 listopada1918 roku Rada Regencyjna (władza zwierzchnia Królestwa Polskiego) oddała Józefowi Piłsudskiemu naczelne dowództwo nad wojskiem, a 14 listopada rozwiązała się przekazując całą władzę nad tworzącym się państwem Józefowi Piłsudskiemu, który przyjmując tytuł Tymczasowego Naczelnika Państwa, zmienił nazwę Królestwa Polskiego na Republikę Polską.
Geneza Rady Regencyjnej. W wyniku porozumienia władz Austro-Węgier i Niemiec w tzw. Akcie 5 listopada z 1916 r. zagwarantowano powstanie samodzielnego Królestwa Polskiego. Dokument nie precyzował jasno kształtu przyszłego państwa, a jej status określało słowo „samodzielne” zamiast „niepodległe”, za to dokładnie określał kwestie wojskowe. Przyszłe państwo polskie miało być monarchią. Pierwszym organem polskiej władzy, powstałym po wydaniu Aktu, była Tymczasowa Rada Stanu pod kierownictwem Wacława Niemojowskiego. Jej kompetencje od sierpnia 1917 roku przejęła Komisja Przejściowa Tymczasowej Rady Stanu, następnie zaś Rada Regencyjna Królestwa Polskiego. W skład rady weszli: książę Zdzisław Lubomirski, abp Aleksander Kakowski oraz hrabia Józef Ostrowski. Kolegium regentów było oficjalną władzą zwierzchnią Królestwa Polskiego. 26 listopada 1917 Rada powołała pierwszy polski rząd pod przewodnictwem premiera Jana Kucharzewskiego, a 7 października 1918 roku ogłosiła niepodległość Polski. Po rozwiązaniu Rady Regencyjnej 14 listopada 1918 r. władzę przekazano Józefowi Piłsudskiemu, który, przyjął tytuł Tymczasowego Naczelnika Państwa.
Gdy wspominamy odzyskanie niepodległości, w szczególności musimy pamiętać o ludziach, którzy swoją determinacją i oddaniem idei wolności do niej doprowadzili: Józefie Piłsudskim, Romanie Dmowskim, Ignacym Janie Paderewskim, Józefie Halerze, Ignacym Daszyńskim, Wincentym Witosie i Wojciechu Korfantym. Wywodzili się z różnych środowisk politycznych i mieli różne wizje odradzającego się państwa, ale łączył ich jeden nadrzędny cel: odbudowa Polski wolnej, niepodległej, niezależnej i suwerennej. Wywarli też duży wpływ na kształt granicy odrodzonej Rzeczpospolitej Polskiej.
Odbudowa państwowości, po 123. latach zaborów, była procesem złożonym. Granice odrodzonej Rzeczpospolitej Polskiej ustalono ostatecznie dopiero w 1921 roku w wyniku traktatu wersalskiego, kolejnych powstań: śląskich, wielkopolskiego i sejneńskiego, plebiscytów narodowościowych i traktatu ryskiego.
W okresie II Rzeczpospolitej Polskiej Święto 11 listopada było zawsze związane z Wojskiem Polskim i osobą Józefa Piłsudskiego.
Dzień 11 listopada ustanowiony został uroczystym Świętem Niepodległości ustawą z dnia 23 kwietnia 1937 r. o Święcie Niepodległości, w której m.in. czytamy: „Dzień 11 listopada, jako rocznica odzyskania przez Naród Polski niepodległego bytu państwowego i jako dzień po wsze czasy związany z wielkim imieniem Józefa Piłsudskiego, zwycięskiego Wodza Narodu w walkach o wolność Ojczyzny – jest uroczystym Świętem Niepodległości”.
Święto to zostało zniesione po drugiej wojnie światowej przez Krajową Radę Narodową i zastąpione nowym świętem na mocy ustawy z dnia 22 lipca 1945 r. o ustanowieniu Narodowego Święta Odrodzenia Polski, w której m.in. czytamy: „Celem upamiętnienia po wsze czasy Odrodzenia Niepodległego i Demokratycznego Państwa Polskiego – dzień 22 lipca, jako dzień powstania Suwerennej władzy Narodu Polskiego, stanowić będzie Narodowe Święto Odrodzenia Polski”.
Dzisiejszy charakter święta państwowego dzień 11 listopada uzyskał w 1989 roku, ustawą z dnia 15 lutego 1989 r. o ustanowieniu Narodowego Święta Niepodległości, uchwaloną jeszcze przez Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL), w której m.in. czytamy: „Dla upamiętnienia rocznicy odzyskania przez Naród Polski niepodległego bytu państwowego oraz walk pokoleń Polaków o wolność i niepodległość stanowi się, co następuje: Art.1. Dzień 11 listopada jest uroczystym Narodowym Świętem Niepodległości”.
11 listopada dla Polaków jest okazją do manifestowania patriotyzmu, przywiązania do tradycji i dumy z polskiej historii. W całym kraju mieszkańcy dekorują tego dnia swoje domy i balkony biało-czerwonymi flagami, a w południe śpiewają polski hymn.
Tegoroczne wojewódzkie uroczyste obchody 106. rocznicy Narodowego Święta Niepodległości odbyły się w poniedziałek, 11 listopada we Wrocławiu na placu Wolności z udziałem wojewody dolnośląskiego Macieja Awiżenia, parlamentarzystów, przedstawiciele władz państwowych, samorządowych zarówno województwa dolnośląskiego, jak i miasta Wrocławia, duchowieństwa, korpusu dyplomatycznego, służb mundurowych, organizacji kombatanckich, stowarzyszeń oraz harcerzy.
Zanim rozpoczęła się oficjalna poniedziałkowa uroczystości, przed południem ulicami Wrocławia przeszła Radosna Parada Niepodległości. Kilka minut po godzinie 10:00, kolorowy orszak wyruszył z placu Wolności i przeszedł do miejsca, w którym zaczęła się wrocławska walka o wolność, czyli do dawnej zajezdni autobusowej przy ulicy Grabiszyńskiej – obecnej siedziby Centrum Historii Zajezdnia, gdzie w południe o godzinie 12:00 wspólnie odśpiewano „Mazurka Dąbrowskiego” w ramach akcji „Niepodległa do Hymnu”.
O godzinie 13:30, na palcu Wolności, po wprowadzeniu kompanii honorowej Wojska Polskiego i złożeniu meldunku Dowódcy Garnizonu przez dowódcę uroczystości o rozpoczęciu Apelu z okazji 106. rocznicy Narodowego Święta Niepodległości, Dowódca Garnizonu wykonał przegląd pododdziałów oraz pocztów sztandarowych i przywitał się z wszystkimi uczestnikami stanowiącymi asystę honorową uroczystości.
Oficjalna część uroczystości rozpoczęła się od podniesienia flagi państwowej i odśpiewania Hymnu Polski przez uczestników zgromadzenia.
Uroczystość była również okazją do wręczenia aktów mianowań na wyższe stopnie wojskowe i odznaczeń żołnierzom Wojska Polskiego i kombatantom.
Później były wygłaszane przemówienia okolicznościowe. Przemawiali: Michał Jaros, poseł – sekretarz stanu w Ministerstwie Rozwoju i Technologii; Maciej Awiżeń, wojewoda dolnośląski; Paweł Gancarz, marszałek Województwa Dolnośląskiego; Jacek Sutryk, prezydent Wrocławia; Kamil Dworaczek, dyrektor wrocławskiego Oddziału IPN. Został też odczytany list od Władysława Kosiniaka – Kamysza, Ministra Obrony Narodowej.
Wyrazem hołdu dla walczących o uzyskanie niepodległość Polski był uroczysty Apel Pamięci, zakończony salwą honorową dla upamiętnienia Narodowego Święta Nieodległości.
Po salwie, Orkiestra Reprezentacyjna Wojsk Lądowych wykonała utworu okolicznościowy „Pieśń Reprezentacyjną Wojska Polskiego”, a żołnierze pododdziałów i zgromadzona publiczność zaśpiewali.
Gdy wspominamy odzyskanie niepodległości, w szczególności musimy pamiętać o ludziach, którzy swoją determinacją i oddaniem idei wolności do niej doprowadzili: Józefie Piłsudskim, Romanie Dmowskim, Ignacym Janie Paderewskim, Józefie Halerze, Ignacym Daszyńskim, Wincentym Witosie i Wojciechu Korfantym. Wywodzili się z różnych środowisk politycznych i mieli różne wizje odradzającego się państwa, ale łączył ich jeden nadrzędny cel: odbudowa Polski wolnej, niepodległej, niezależnej i suwerennej. Wywarli też duży wpływ na kształt granicy odrodzonej Rzeczpospolitej Polskiej.
Odbudowa państwowości, po 123. latach zaborów, była procesem złożonym. Granice odrodzonej Rzeczpospolitej Polskiej ustalono ostatecznie dopiero w 1921 roku w wyniku traktatu wersalskiego, kolejnych powstań: śląskich, wielkopolskiego i sejneńskiego, plebiscytów narodowościowych i traktatu ryskiego.
W okresie II Rzeczpospolitej Polskiej Święto 11 listopada było zawsze związane z Wojskiem Polskim i osobą Józefa Piłsudskiego.
Dzień 11 listopada ustanowiony został uroczystym Świętem Niepodległości ustawą z dnia 23 kwietnia 1937 r. o Święcie Niepodległości, w której m.in. czytamy: „Dzień 11 listopada, jako rocznica odzyskania przez Naród Polski niepodległego bytu państwowego i jako dzień po wsze czasy związany z wielkim imieniem Józefa Piłsudskiego, zwycięskiego Wodza Narodu w walkach o wolność Ojczyzny – jest uroczystym Świętem Niepodległości”.
Święto to zostało zniesione po drugiej wojnie światowej przez Krajową Radę Narodową i zastąpione nowym świętem na mocy ustawy z dnia 22 lipca 1945 r. o ustanowieniu Narodowego Święta Odrodzenia Polski, w której m.in. czytamy: „Celem upamiętnienia po wsze czasy Odrodzenia Niepodległego i Demokratycznego Państwa Polskiego – dzień 22 lipca, jako dzień powstania Suwerennej władzy Narodu Polskiego, stanowić będzie Narodowe Święto Odrodzenia Polski”.
Dzisiejszy charakter święta państwowego dzień 11 listopada uzyskał w 1989 roku, ustawą z dnia 15 lutego 1989 r. o ustanowieniu Narodowego Święta Niepodległości, uchwaloną jeszcze przez Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL), w której m.in. czytamy: „Dla upamiętnienia rocznicy odzyskania przez Naród Polski niepodległego bytu państwowego oraz walk pokoleń Polaków o wolność i niepodległość stanowi się, co następuje: Art.1. Dzień 11 listopada jest uroczystym Narodowym Świętem Niepodległości”.
11 listopada dla Polaków jest okazją do manifestowania patriotyzmu, przywiązania do tradycji i dumy z polskiej historii. W całym kraju mieszkańcy dekorują tego dnia swoje domy i balkony biało-czerwonymi flagami, a w południe śpiewają polski hymn.
Tegoroczne wojewódzkie uroczyste obchody 106. rocznicy Narodowego Święta Niepodległości odbyły się w poniedziałek, 11 listopada we Wrocławiu na placu Wolności z udziałem wojewody dolnośląskiego Macieja Awiżenia, parlamentarzystów, przedstawiciele władz państwowych, samorządowych zarówno województwa dolnośląskiego, jak i miasta Wrocławia, duchowieństwa, korpusu dyplomatycznego, służb mundurowych, organizacji kombatanckich, stowarzyszeń oraz harcerzy.
Zanim rozpoczęła się oficjalna poniedziałkowa uroczystości, przed południem ulicami Wrocławia przeszła Radosna Parada Niepodległości. Kilka minut po godzinie 10:00, kolorowy orszak wyruszył z placu Wolności i przeszedł do miejsca, w którym zaczęła się wrocławska walka o wolność, czyli do dawnej zajezdni autobusowej przy ulicy Grabiszyńskiej – obecnej siedziby Centrum Historii Zajezdnia, gdzie w południe o godzinie 12:00 wspólnie odśpiewano „Mazurka Dąbrowskiego” w ramach akcji „Niepodległa do Hymnu”.
O godzinie 13:30, na palcu Wolności, po wprowadzeniu kompanii honorowej Wojska Polskiego i złożeniu meldunku Dowódcy Garnizonu przez dowódcę uroczystości o rozpoczęciu Apelu z okazji 106. rocznicy Narodowego Święta Niepodległości, Dowódca Garnizonu wykonał przegląd pododdziałów oraz pocztów sztandarowych i przywitał się z wszystkimi uczestnikami stanowiącymi asystę honorową uroczystości.
Oficjalna część uroczystości rozpoczęła się od podniesienia flagi państwowej i odśpiewania Hymnu Polski przez uczestników zgromadzenia.
Uroczystość była również okazją do wręczenia aktów mianowań na wyższe stopnie wojskowe i odznaczeń żołnierzom Wojska Polskiego i kombatantom.
Później były wygłaszane przemówienia okolicznościowe. Przemawiali: Michał Jaros, poseł – sekretarz stanu w Ministerstwie Rozwoju i Technologii; Maciej Awiżeń, wojewoda dolnośląski; Paweł Gancarz, marszałek Województwa Dolnośląskiego; Jacek Sutryk, prezydent Wrocławia; Kamil Dworaczek, dyrektor wrocławskiego Oddziału IPN. Został też odczytany list od Władysława Kosiniaka – Kamysza, Ministra Obrony Narodowej.
Wyrazem hołdu dla walczących o uzyskanie niepodległość Polski był uroczysty Apel Pamięci, zakończony salwą honorową dla upamiętnienia Narodowego Święta Nieodległości.
Po salwie, Orkiestra Reprezentacyjna Wojsk Lądowych wykonała utworu okolicznościowy „Pieśń Reprezentacyjną Wojska Polskiego”, a żołnierze pododdziałów i zgromadzona publiczność zaśpiewali.
Artykuł przeczytano 158 razy